Sneeuwpret
Keerzijde van de medaille is dat op het zuidereiland (mooier dan het noordereiland) veel wegen omwille van de sneeuw worden afgesloten. Zo ook het bekende Milford Sound, één van de vele fjorden in het Fjordland NP. Nog maar net de fjorden bezocht of rangers porren ons aan snel te vertrekken omdat de route om uit de vallei te geraken zal worden afgesloten. Aangezien we niet het risico durfden te lopen een week vast te zitten op dezelfde plek, hebben we al onze moed bij elkaar gepakt en zijn we bij stormweer vertrokken. Nog voor we goed en wel konden overleggen of we onze sneeuwkettingen al dan niet zouden opleggen, werd de sneeuw in grote containers naar beneden gekapt. Geen controle meer. Ons vanneke begon pirouettes te draaien, en voor we het wisten zaten we met ons achterste wiel in een greppel. Een uur hebben we gewacht tot er iemand voorbij kwam en er ons uit getrokken heeft. Of we ervaring hadden met gesleept te worden? Jawel meneer, ’t is onze derde keer in twee maanden. Kettingen erop gelegd, vijftig kilometer geëscorteerd en daarna kettingen eraf gehaald. Geen van beiden moesten we de handen vuil maken. Wat een vriendelijkheid, wat een service. Uiteindelijk aan een slakkengangtempo van 20 per uur veilig en wel gearriveerd in het dorp Te Anau.
We voelden de bui in Milford sound al hangen...
Typisch Christine en Sofie? En ook wel een beetje voorspelbaar...
Labels: Nieuw-Zeeland
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage