Van Helsinki naar New York

Het is een folieke, zeiden we tegen elkaar. Het einde van de wereldreis moesten we wel vieren in schoonheid. In New York godbetert. Decadent, dat wel, maar geen enkele stad geeft ons meer energie. Tenminste als je mobiel bent. Met krukken valt het tegen. Voor 25 dollar kunnen we bij de plaatselijke apotheker een rolstoel huren. Een gammel ding dat -o ramp- zich vastrijdt in de sneeuw. Het sneeuwde. Met bakken kwam het uit de lucht.

En toch was het een mooie afsluiter van een reis die onze blik en geest heeft verruimd. Van een reis die ons -o cliché- heeft doen beseffen hoe goed we het in ons landje hebben. Van een reis die ons relativeringszin heeft bijgebracht. Van een reis die ervoor gezorgd heeft dat onze vooroordelen verdwenen als sneeuw voor de zon. Van een reis die ons heeft doen beseffen dat het o zo heerlijk is om -letterlijk- licht door het leven te gaan. Met amper 15 kilo op de rug, zonder iets te moeten missen. (behalve, uiteraard, familie en vrienden; Skype deed wonderen) Hopelijk kunnen we die gedachten nog eventjes vasthouden.

Aki Kaurismaki en dronken kerstmannen

De Finnen nu. Rare mensen. Terwijl we vroeger dachten dat de personages uit de films van Aki Kaurismaki geïsoleerde gevallen waren, blijken ze van vlees en bloed. Finnen zijn koel, zeggen weinig en lijken licht neurotisch. Kopstuk op de frontpagina van de Helsinki Times: Alcohol blijft doodsoorzaak nummer 1 bij Finnen! Waarschijnlijk heeft het voor een groot deel te maken met het deprimerende weer. Toen wij er waren werd het pas een beetje klaar om 10.20 uur en begon het al om 2 uur te schemeren. Veel dronken kerstmannen gezien.

Helsinki is de moeite. Wie houdt van design en architectuur, verveelt zich geen seconde. Eero Saarinen, Alvar Aalto, Armas Eliel Lindgren, allemaal pootten ze verbluffende creaties neer in het hartje van de stad.   

Van New Dehli naar Helsinki. Cultuurschok bis.

Sightseeing op krukken is een ramp. Na 50 meter is Sofie al buiten adem, en dan hebben we nog geen enkele bezienswaardigheid gezien. Pijnlijk. Op naam van een Fins meisje een rolstoel gehuurd in het ziekenhuis. Kostprijs: niks. Finland heeft een uitstekend sociaal zekerheidssysteem.

Met een rolstoel gaat het ietsje beter. Al blijft het moeilijk. De dunne bandjes vooraan blijven meermaals hangen in de tramsporen. En in de kasseistraten hebben we de indruk dat de vier banden het zullen begeven. Sommige trekpleisters slaan we over wegens te moeilijk. Suomenlinna Castle, een versterkte burcht op een eiland, is een hindernis die we niet kunnen nemen. Wegens te veel zand en te veel bergop. Bergop is gevaarlijk, wegens te zwaar. Terwijl Sofie mooi rechtop blijft zitten loop ik bijna horizontaal om het gewicht te kunnen trotseren. Eigenlijk is het een wonder dat ik haar kar nooit heb laten schieten.

Kathedraal op heuvel

Geen echt hert

Openbaar toilet

Het resort ligt aan een uitgestrekt strand, met vissersbootjes. Een deel wordt opgekuist zoals dat zo vaak gebeurt in zulke resorts, maar eens je wat afwijkt van je pad, merk je dat het minder proper is. ’s Morgens gebruiken de vissers de kuststrook als openbar toilet, en is het niet zo makkelijk om te genieten van een ochtelijke strandwandeling. Maar dit geheel terzijde. Want we hebben genoten, van de vriendelijkheid van de mensen, van de professionaliteit van de masseurs/kruidendokers en van het lekkere eten.

Ayurveda

In een hostalletje in Pushkar las Sofie een boek over de 5000 jaar oude hindoeïstische gezondheidsleer ayurveda en vond dat we een kuur moesten boeken in het zuiden van India. Het zou ons deugd doen, zei ze. Yoga, meditatie, een ayurvedisch, vegetarisch dieet en massages met olie zorgen ervoor dat lichaam en geest weer helemaal in evenwicht raken.

Een pakket geboekt in het Manaltheeram Beach Resort, bijna helemaal in het zuiden van India. Geen idee aan wat we ons moesten verwachten. Maar het was goed. Meer dan goed zelfs. En ontzettend professioneel, met 20 ayurvedische 'dokters' en 60 masseurs. Naast een zak met kruidenspulletjes kregen we meteen onze eerste massage. Ok, ons lijf werd tot moes gestampt, maar het deed wel deugd. 

Manaltheeram Beach Resort, ons hutje, tweede van rechts

Plaaster V

Laatste plaasterverhaal. Eens in Kollam besluiten we nog een laatste keer naar het ziekenhuis te gaan. De plaaster knelt aan het scheenbeen, dus vragen we aan de dokter van dienst om er een brokje af te zagen. Geen probleem, de dokter haalt uit zijn binnenzak een verroest zaagje, leeft zich uit op het been en snijdt er een soort kerstster uit. Een opluchting, na twee weken gipsmiserie.

Ferry

Daarna nog een ferry genomen van Allepey naar  Kollam, die overigens niet moest onderdoen voor de huisboot. Leuke Indiërs leren kennen. Hindu’s die op bedevaart gingen en die verschillende tika’s en bindi’s op het voorhoofd hadden. Samen gegeten. Alle snacks die hun vrouwen hadden geprepareerd deelden ze met ons.