Bariloche, Argentinië

Het was even wennen, toen we van Rio helemaal terug naar Argentinië vlogen, naar San Carlos de Bariloche (de Nederlandse prins Alexander ontmoette er zijn Maxima) in het uniek mooie Lake District.

De bergen -kruising tussen de Alpen en Dolomieten- zijn bezaaid met meren.

Koud dat het er is, niet normaal. We vielen uit de toon, met onze shortjes, we leken wel overjaarse scoutsmeisjes. Mensen keken ons na. Dag nadien toch maar nieuwe warme kleren gekocht. Fleece, windstopper en warme broek.

Rio-weetjes

1. De Atlantische Oceaan met Copacabana en Ipanema Beach als voornaamste toeristische trekpleisters is ijskoud. Weinig mensen wagen zich in het water. Slechts na drie caipirinha’s (als ware het limonade te verkrijgen in de vele strandstalletjes) en lichtjes aangeschoten durfde ik het aan een duik te nemen. Al was de pret van korte duur toen ik meteen knock-out werd gemept door een metershoge golf. Sofie stond erbij en keek ernaar.

2. Carioca’s drinken geen caipirinha (da’s voor gringo’s, en daarmee bedoelen ze vooral de Amerikanen) maar bier. Fluitjesbier. Liters en liters. Tijdens de vierdaagse carnavalsperiode hebben wij maar weinig Brazilianen nuchter geweten.

3. Bussen, auto’s, moto’s rijden tegen negentig per uur door de bebouwde kom en negeren elk rood licht. De politie kijkt ernaar en knijpt een oogje dicht. Het is echt levensgevaarlijk om in Rio de straat over te steken. Het openbaar vervoer is een belevenis, het is echt een kunst om op je stoel te blijven zitten. Zit je achteraan heb je de indruk te zweven.

4. Op elke hoek van de straat is er een sucobar waar de meest exotische vruchten worden geperst. Favoriet van de Brazilianen is açai, purperen bessen die groeien aan palmbomen in het Amazonewoud. Het sapje smaakt naar bosvruchten en chocola. Heel speciaal. Voor carioca’s betekent het drankje ‘s morgens de ideale start omdat het supergezond is, antioxidanten, vezels en omegavetten bevat.

5. De bewoners zijn enorm muzikaal. Overal waar je gaat of staat hoor je mensen muziek maken/spelen. Voor ons is er een nieuwe wereld aan klanken, stijlen en ritmes opengegaan. Brazilië is duidelijk meer dan Caetana Veloso, Marisa Monte João Gilberto (+ dochter Bebel), Gilberto Gil en Sergio Mendes.

6. Culinair is het interessanter dan Buenos Aires. Toegegeven, de Argentijnse steaks zijn een categorie apart, maar het Braziliaanse smakenpalet, met veel Afrikaanse invloeden, kenden we nog niet.

7. Voetbal is religie. Van ‘s ochtends tot ‘s avonds wordt er gevoetbald. Het is een plezier om ‘s avonds naar het strand te gaan om daar zowel mannen als vrouwen te zien voetballen. Het populaire spelletje zit hen duidelijk in de genen. Het lijkt wel of elke doordeweekse amateur meer talent heeft dan om het even welke Belgische voetballer.

Sofie wilde graag meespelen, maar heeft zich wijselijk beperkt tot vijf meter lopen.

Leuke mensen

Deze blog is als een dagboek voor ons. Maar eigenlijk zouden we er nog een tweede versie op moeten nahouden met daarin de vele verhalen van de mensen die we ontmoeten en waar we –zij het soms kort- mee optrekken. Leuk verhaal van twee piepjonge Duitse designers die aan de universiteit van Rio wilden gaan studeren, noodgedwongen hun eigen zaak met zelf ontworpen t-shirts en tassen uit de grond stampten omdat hun professoren besloten drie maanden te staken. Ze doen het niet slecht, maar toen wij er kleertjes gingen passen was er geen licht in hun winkeltje omdat ze de elektriciteitsfactuur niet konden betalen. Had hen beloofd één van hun t-shirts op de blog te zetten. (nee, we hebben geen korting gekregen ;-) ) Vandaar deze geposeerde foto met gloednieuwe aanwinst op Ipanema Beach. Check zeker eens hun website http://www.karioka.com.br/. Ben geen souvenirsmens, maar hun ontwerpen vind ik meer dan geslaagd.

T-shirt met Rio's kabelbaan naar Pao de Açúcar.

Carnaval

Geen logies gereserveerd, dus ook geen kaartjes voor de grote carnavalsparade van de twaalf beste sambascholen in de Sambodromo (dat is het stadium vanwaaruit er jaarlijks in Het Journaal beelden worden getoond van kleurrijke praalwagens met daarop meisjes gehuld in slechts enkele centimeters stof).
Op de zwarte markt konden we nog tickets op de kop tikken en zijn we alsnog binnengeraakt. Een bangelijk avontuur. Eens de artiesten hun show hadden opgevoerd, kwamen ze, gehuld in de meest gekke pakken hun plekje veroveren op de tribune, waar ook wij zaten. Een heerlijke sfeer, dat wel, maar om beurten werden we platgedrukt door imposante pauwachtige wezens. Niemand keek ervan op, niemand maalde om een stootje meer of minder, en na een tijdje konden ook wij met dat licht claustrofobische gevoel omgaan en hebben we gedanst tot zes uur ‘s ochtends. Toch wel een overwinning voor Sofie, die ‘normaal’ van twee dingen spontaan buikpijn krijgt: musicals, en, jawel, carnaval.

Zotte taferelen in de plaatselijke carnavalstoeten (bloco's).

Ongeorganiseerde biekes

Mensen verklaarden ons zot dat we naar Rio zouden afzakken zonder dat we zouden weten waar we tijdens de carnavalsperiode zouden verblijven. En effectief, alle ho(-s)tels waren volgeboekt, maar gelukkig bracht een lief Engels koppel -Farrah & Mike- ons in contact met een Braziliaanse die haar appartement wilde verhuren. Voor een schappelijke prijs dan nog. In de bohémien-wijk van Rio, waar artiesten samenscholen in de plaatselijke boteco’s en waar een 19de-eeuws trammetje de mensen naar het stadscentrum brengt. O ja, het zicht vanuit de living mocht er ook wel zijn. We keken pal op de Cristo Redentor, het gigantische christusbeeld dat op zowat elke postkaart in Rio is terug te vinden. Alleen Sofie had het niet zo begrepen op het kunstwerk. Wanneer ze ‘ s morgens de gordijnen opentrok, was het eerste dat ze riep: ‘Die zot is daar weer’.

Hier was alles nog koek en ei tussen Sofie en Cristo.

Cidade Maravilhosa of niet?

Meer dan vier dagen carnaval hoefde niet voor ons. Uiteindelijk zijn we er twee weken gebleven. En gelukkig maar, want Rio heeft zoveel meer te bieden dan carnaval. Noem het de perfecte kruising tussen New York en San Francisco.
En de horrorverhalen ? Die blijken deels te kloppen. Drugsbendes worden er wekelijks opgerold. Telkens vallen er doden. Burgemeester César Maia´s favoriete motto is ´shoot to kill` en eist dat korpsen bij het minste akkefietje hard optreden. Agenten zwieren hier met mitrailletten alsof het om een stuk speelgoed gaat en wanneer ze ergens naartoe racen laten ze gezwind hun wapens uit de combi hangen. Volgens de carioca´s zijn zíj diegenen voor wie we moeten beven en niet de straatjongens. Vorig jaar vermoordde de politie 1.260 mensen, een stijging van vijftien procent tegenover 2006. Eén keer waren we getuige van een knap staaltje machismo. Twee clans raakten slaags na de voetbalderby Botafogo-Vasco da Gama (geweldige match trouwens: sambavoetbal- én sfeer van begin to eind in het wereldberoemde Maracaña-stadium). Vier agenten openden even later het vuur. Uiteindelijk bleken het waarschuwingsschoten en werd er niemand geraakt. Al waren we er toch niet goed van. Domme flikken.

Maracaña-stadion, waar Pelé's afscheidsmatch werd gespeeld.

Rio de Janeiro

Veel gelezen over Rio. Alleen de horrorverhalen over de drugsbende in de favela’s (sloppenwijken) opgepikt. Twee bange wezels waren we, toen we na een helse rit van de bus strompelden. Maar als echte carioca’s (zo worden Rio’s inwoners genoemd) hebben we deze compleet geschifte stad achter ons gelaten.

Zicht vanop de heuvel Corcovado (en het Christusbeeld) op de Guanabara-baai en Rio.

Budgetbussen

Van de Pantanal naar Rio. Met een bang hart de bus op. 25 uur lang. Wat onmogelijk leek, viel uiteindelijk mee. Weinig geslapen. Veel koffie gedronken. Al moesten we de Brazilianen er voortdurend op wijzen dat we geen twintig lepels suiker in ons kopje wilden. Voor hen is het duidelijk ondenkbaar het goedje puur te drinken. En lol dat ze met ons hadden. Alsof we van een andere planeet kwamen.