Carnaval

Geen logies gereserveerd, dus ook geen kaartjes voor de grote carnavalsparade van de twaalf beste sambascholen in de Sambodromo (dat is het stadium vanwaaruit er jaarlijks in Het Journaal beelden worden getoond van kleurrijke praalwagens met daarop meisjes gehuld in slechts enkele centimeters stof).
Op de zwarte markt konden we nog tickets op de kop tikken en zijn we alsnog binnengeraakt. Een bangelijk avontuur. Eens de artiesten hun show hadden opgevoerd, kwamen ze, gehuld in de meest gekke pakken hun plekje veroveren op de tribune, waar ook wij zaten. Een heerlijke sfeer, dat wel, maar om beurten werden we platgedrukt door imposante pauwachtige wezens. Niemand keek ervan op, niemand maalde om een stootje meer of minder, en na een tijdje konden ook wij met dat licht claustrofobische gevoel omgaan en hebben we gedanst tot zes uur ‘s ochtends. Toch wel een overwinning voor Sofie, die ‘normaal’ van twee dingen spontaan buikpijn krijgt: musicals, en, jawel, carnaval.

Zotte taferelen in de plaatselijke carnavalstoeten (bloco's).