Paardrijden in Pantanal

Brazilië stond niet op ons verlanglijstje. Op het laatste nippertje hebben we toch besloten om een klein deel van dit enorme land te bezoeken. Te beginnen met de Pantanal, een busrit van 22 uur (!) verwijderd van Puerto Iguazu. Luxueus weliswaar, met zetels die je tot een bed kan uitrekken en verantwoorde chauffeurs die niet -zoals in Azië- door de bochten razen en langs diepe ravijnen blindelings -als ware het een zelfmoordmissie- inhalen.

De Pantanal is een groot moerasgebied dat tien keer zo groot is als België. Vanuit Campo Grande -een oninteressant slaapstadje- boekten we een vierdaagse trekking door dit immense natuurgebied. Minder bekend dan het Amazonewoud, maar zeker het bezoeken waard. Beestjes zijn er makkelijker te spotten omdat het één open vlakte is. Papegaaien, apen, ijsvogels, gieren, capibara´s (grootste knaagdier ter wereld), vossen, krokodillen (een kaaiman is een verlegen beest, waarmee je zonder problemen kan zwemmen) en piranha´s. Het ´aanbod` is groot.
Voor het eerst piranha´s gevangen (elk vijf, beetje zanderig van smaak) en paard gereden.

Onze eerste piranha. De tanden zijn griezelig scherp.

Schuwe capibara.

Zelden zo hard gelachen met de manier waarop Sofie op een paard zit. Ze kreeg trouwens het sukkeltje van de hoop. Schattig beest met veel te korte beentjes, het leek wel een pony. Een vinnige pony, die te pas en te onpas begon te galopperen en reageerde op elk commando dat op hem afkwam. Niet voor niets heette het kneusje van de groep ´mirakel`.

Klein Sofietje op haar dwerg. (tweede van rechts)

Twee dieptepunten, toch wel:
- In de Pantanal werden we opgevreten door de muggen. Sommigen wapenden zich met skibril-, muts- en sjaal. Wij smeerden Deet op. Tevergeefs.
- Sofie´s voorstel om mijn pareo, die overigens perfect bij mijn bikini past, als tafelkleed te gebruiken.

Hopelijk maakt onze trip naar Rio de Janeiro veel goed.