Paardrijden in Pantanal

Brazilië stond niet op ons verlanglijstje. Op het laatste nippertje hebben we toch besloten om een klein deel van dit enorme land te bezoeken. Te beginnen met de Pantanal, een busrit van 22 uur (!) verwijderd van Puerto Iguazu. Luxueus weliswaar, met zetels die je tot een bed kan uitrekken en verantwoorde chauffeurs die niet -zoals in Azië- door de bochten razen en langs diepe ravijnen blindelings -als ware het een zelfmoordmissie- inhalen.

De Pantanal is een groot moerasgebied dat tien keer zo groot is als België. Vanuit Campo Grande -een oninteressant slaapstadje- boekten we een vierdaagse trekking door dit immense natuurgebied. Minder bekend dan het Amazonewoud, maar zeker het bezoeken waard. Beestjes zijn er makkelijker te spotten omdat het één open vlakte is. Papegaaien, apen, ijsvogels, gieren, capibara´s (grootste knaagdier ter wereld), vossen, krokodillen (een kaaiman is een verlegen beest, waarmee je zonder problemen kan zwemmen) en piranha´s. Het ´aanbod` is groot.
Voor het eerst piranha´s gevangen (elk vijf, beetje zanderig van smaak) en paard gereden.

Onze eerste piranha. De tanden zijn griezelig scherp.

Schuwe capibara.

Zelden zo hard gelachen met de manier waarop Sofie op een paard zit. Ze kreeg trouwens het sukkeltje van de hoop. Schattig beest met veel te korte beentjes, het leek wel een pony. Een vinnige pony, die te pas en te onpas begon te galopperen en reageerde op elk commando dat op hem afkwam. Niet voor niets heette het kneusje van de groep ´mirakel`.

Klein Sofietje op haar dwerg. (tweede van rechts)

Twee dieptepunten, toch wel:
- In de Pantanal werden we opgevreten door de muggen. Sommigen wapenden zich met skibril-, muts- en sjaal. Wij smeerden Deet op. Tevergeefs.
- Sofie´s voorstel om mijn pareo, die overigens perfect bij mijn bikini past, als tafelkleed te gebruiken.

Hopelijk maakt onze trip naar Rio de Janeiro veel goed.

Adembenemend Iguazu

De missiedorpen rond Pousadas -in het noordoosten van Argentinië- zijn de uitvalsbasis voor één van ´s werelds mooiste en meest indrukwekkende natuurwonderen, de (257) watervallen (´cataratas`) van Iguazu. Ze vormen een natuurlijke grens tussen Brazilië en Argentinië.
Apotheose van het bezoek is het moment waarop je -na een kronkelend pad van 1 kilometer- oog in oog staat met de ´Garganta del Diablo`. Dertig miljoen kubieke meter water stort er permanent naar beneden. In een groot zwart gat. Wat je dan hoort is een oorverdovend gebrul van een duivels monster, dat je letterlijk -we waren doorweekt- kan voelen en betasten. Eigenlijk komen we woorden tekort om iets te omschrijven dat ons ettelijke seconden naar adem deed happen.

´Keel van de duivel`

Sofie al in carnavalstemming met oversized regenjas.

Voor het eerst in onze tent geslapen. Vier dagen. Noodgedwongen. Hostal en hotels waren volgeboekt. Om twaalf uur ´s nachts veel hulp gekregen van Argentijns koppel, Andrea en Juan Carlos. Eigenlijk hebben wij, beetje versuft, toegekeken hoe ze uiterst zorgvuldig ons huisje rechtzetten.
Veel beestjes gezien. In het begin schreeuw je de camping bij elkaar wanneer je voor het eerst oog in oog staat met een tijgermier, vier dagen later relativeer je het feit dat je `s nachts het pad kruist van vuistdikke kevers (whatever).

Geen tijgermier. Adorabele coati.

Jezuïten in Paraguay

We blijven natuurlijk niet in Buenos Aires. Hoe leuk het ook was. Intussen zijn we van het ene Zuid-Amerikaamse land naar het andere gehopt. Uruguay, een uurtje varen van Buenos Aires, waar we het Portugese koloniale stadje Colonia del Sacramento bezochten en Paraguay waar we in aftandse schoolbussen op zoek gingen naar de Jezuitenmissies.

Onvoorstelbaar dat de archeologische sites in Paraguay -Jesus en Trinidad- werelderfgoed zijn maar amper bezoekers over de vloer krijgen, terwijl hun Argentijnse zusje San Ingnacio de Mini minder mooi is en horden toeristen aantrekt. Toegegeven het is niet makkelijk om er te geraken maar het loont de moeite. De missiedorpjes doen tropisch aan: donkerrode onverharde stoffige wegen, middenin de brousse, brandende zon en palmbomen zo ver je kan zien.

Restanten Jezuïtenkerk in Jesus.

Regisseur Roland Joffe heeft dit stukje geschiedenis ooit proberen te vatten in ´The Mission`, al doet hij de waarheid geweld aan. De Jezuïten mogen dan al de indigene bevolking gered hebben van slavernij, toch verloren deze ´Guarani` al hun vrijheden en stonden ze volledig ten dienste van de missionarissen. In ruil kregen ze onderwijs. muzieklessen en werden ze bekeerd tot het katholicisme.

Bloggen in Buenos Aires

Blogs, we hebben er al veel gelezen, maar er zelf eentje maken is een pak moeilijker. Berichtjes plaatsen tot daar aan toe, de foto's zijn een ander paar mouwen. Ze zullen pas binnenkort gepost worden. Ons kabeltje om alles op te laden is zoek ;-) Voorlopig kijg ik ook weinig hulp van Sofie, zij is nog altijd in de veronderstelling dat we een 'weglog' in plaats van een 'weblog' hebben ;-) En ze is er nog trots op ook ;-) Maar niet getreurd, we amuseren ons in Buenos Aires. Het is een gekke wereldstad. Westers met een vleugje Zuid-Amerika. Supervriendelijke mensen. Overal waar we gaan of staan krijgen we hulp of worden we aangesproken. Porteños -zo worden de inwoners van de Argentijnse hoofdstad genoemd- voelen zich Europees. En allemaal hebben ze wel ergens familie in Frankrijk, Spanje, zelfs Zwitserland. Hun Spaans accent is apart, en klinkt als Italiaans.
Maar ook al veel armoede gezien. De Argentijnen herstellen van de economische crisis in 2001, maar de helft leeft nog steeds onder de armoedegrens. 's Avonds zie je kinderen vuilbakken leeghalen om papier, karton en plastic flessen te recycleren in ruil voor een paar pesos. Toch vecht de Argentijn terug. En dat merk je aan de prijzen die aan het stijgen zijn. Voor ons blijft het goedkoop, je kan hier heerlijk eten -een steak in een parrilla restaurant weegt al gauw 800 gram ¡¡- voor vijf euro per persoon. Wijn inbegrepen ;-) Uitgaan in een club kost 4 euro. Heel de nacht gratis cocktails. (fout afgelopen...)
Buenos Aires is puur genieten. Een prachtige stad met liefst 45 wijken om te ontdekken. Schitterende musea, grootse parken, groene lanen met statige koloniale gebouwen, heerlijke art nouveau cafeetjes (koffie drinken in Café Tortoni, de favoriete plek van schrijver Jorge Luis Borges) en bars waar je tot in de vroege uurtjes de tango of milonga (sneller ritme) kan dansen. Nee, wij niet, toch niet op spuuglelijke Teva-sandalen ;-)

Puerto Madero, 'Docklands' van Buenos Aires

Recoleta, beroemd kerkhof waar Evita rust

Floralis Generica, kunstwerk voor Museo de Bellas Artes

Raul en Monica

Twee dagen voor vertrek hadden we nog geen verblijfplaats ;-/ We hebben toch een tent bij ons, dachten we. Gelukkig kwam Rudi (danke, danke) met een beter idee. Hij bracht ons in contact met Monica en taxichauffeur Raul. Een geluk. We geraakten veilig en wel in het broeierige Buenos Aires, en kunnen nu met gepaste trots zeggen dat we een prachtig appartementje hebben -jaren 50' stijl- in de hipste buurt van 't stad San Telmo waar de straten tango ademen. Goed geslapen trouwens en vanochtend rijkelijk ontbeten. (bij ons thuis ;-))

Monica en Ricardo oefenen de tango bij 'ons' thuis

Iberia

Iberia. Dat ze staken, wisten we al, maar dat ze ook letterlijk het werk neerleggen in de lucht, was nieuw voor ons. Ok, we willen niet beginnen met een klaagzang af te steken, maar het duurde twee uur voor we een glas water kregen, en even later onze lunch. Daarna hebben we gedurende acht uur geen stewardessen meer gezien, zaten we in een sauna omdat de airco niet werkte en plunderden de passagiers van pure miserie de beider keukens in de economy klasse. Hallucinant gezicht. Turbulenties? No problem, iedereen bleef hangen aan de bar. En dat was best prettig ;-)