Van Helsinki naar New York

Het is een folieke, zeiden we tegen elkaar. Het einde van de wereldreis moesten we wel vieren in schoonheid. In New York godbetert. Decadent, dat wel, maar geen enkele stad geeft ons meer energie. Tenminste als je mobiel bent. Met krukken valt het tegen. Voor 25 dollar kunnen we bij de plaatselijke apotheker een rolstoel huren. Een gammel ding dat -o ramp- zich vastrijdt in de sneeuw. Het sneeuwde. Met bakken kwam het uit de lucht.

En toch was het een mooie afsluiter van een reis die onze blik en geest heeft verruimd. Van een reis die ons -o cliché- heeft doen beseffen hoe goed we het in ons landje hebben. Van een reis die ons relativeringszin heeft bijgebracht. Van een reis die ervoor gezorgd heeft dat onze vooroordelen verdwenen als sneeuw voor de zon. Van een reis die ons heeft doen beseffen dat het o zo heerlijk is om -letterlijk- licht door het leven te gaan. Met amper 15 kilo op de rug, zonder iets te moeten missen. (behalve, uiteraard, familie en vrienden; Skype deed wonderen) Hopelijk kunnen we die gedachten nog eventjes vasthouden.

Aki Kaurismaki en dronken kerstmannen

De Finnen nu. Rare mensen. Terwijl we vroeger dachten dat de personages uit de films van Aki Kaurismaki geïsoleerde gevallen waren, blijken ze van vlees en bloed. Finnen zijn koel, zeggen weinig en lijken licht neurotisch. Kopstuk op de frontpagina van de Helsinki Times: Alcohol blijft doodsoorzaak nummer 1 bij Finnen! Waarschijnlijk heeft het voor een groot deel te maken met het deprimerende weer. Toen wij er waren werd het pas een beetje klaar om 10.20 uur en begon het al om 2 uur te schemeren. Veel dronken kerstmannen gezien.

Helsinki is de moeite. Wie houdt van design en architectuur, verveelt zich geen seconde. Eero Saarinen, Alvar Aalto, Armas Eliel Lindgren, allemaal pootten ze verbluffende creaties neer in het hartje van de stad.   

Van New Dehli naar Helsinki. Cultuurschok bis.

Sightseeing op krukken is een ramp. Na 50 meter is Sofie al buiten adem, en dan hebben we nog geen enkele bezienswaardigheid gezien. Pijnlijk. Op naam van een Fins meisje een rolstoel gehuurd in het ziekenhuis. Kostprijs: niks. Finland heeft een uitstekend sociaal zekerheidssysteem.

Met een rolstoel gaat het ietsje beter. Al blijft het moeilijk. De dunne bandjes vooraan blijven meermaals hangen in de tramsporen. En in de kasseistraten hebben we de indruk dat de vier banden het zullen begeven. Sommige trekpleisters slaan we over wegens te moeilijk. Suomenlinna Castle, een versterkte burcht op een eiland, is een hindernis die we niet kunnen nemen. Wegens te veel zand en te veel bergop. Bergop is gevaarlijk, wegens te zwaar. Terwijl Sofie mooi rechtop blijft zitten loop ik bijna horizontaal om het gewicht te kunnen trotseren. Eigenlijk is het een wonder dat ik haar kar nooit heb laten schieten.

Kathedraal op heuvel

Geen echt hert

Openbaar toilet

Het resort ligt aan een uitgestrekt strand, met vissersbootjes. Een deel wordt opgekuist zoals dat zo vaak gebeurt in zulke resorts, maar eens je wat afwijkt van je pad, merk je dat het minder proper is. ’s Morgens gebruiken de vissers de kuststrook als openbar toilet, en is het niet zo makkelijk om te genieten van een ochtelijke strandwandeling. Maar dit geheel terzijde. Want we hebben genoten, van de vriendelijkheid van de mensen, van de professionaliteit van de masseurs/kruidendokers en van het lekkere eten.

Ayurveda

In een hostalletje in Pushkar las Sofie een boek over de 5000 jaar oude hindoeïstische gezondheidsleer ayurveda en vond dat we een kuur moesten boeken in het zuiden van India. Het zou ons deugd doen, zei ze. Yoga, meditatie, een ayurvedisch, vegetarisch dieet en massages met olie zorgen ervoor dat lichaam en geest weer helemaal in evenwicht raken.

Een pakket geboekt in het Manaltheeram Beach Resort, bijna helemaal in het zuiden van India. Geen idee aan wat we ons moesten verwachten. Maar het was goed. Meer dan goed zelfs. En ontzettend professioneel, met 20 ayurvedische 'dokters' en 60 masseurs. Naast een zak met kruidenspulletjes kregen we meteen onze eerste massage. Ok, ons lijf werd tot moes gestampt, maar het deed wel deugd. 

Manaltheeram Beach Resort, ons hutje, tweede van rechts

Plaaster V

Laatste plaasterverhaal. Eens in Kollam besluiten we nog een laatste keer naar het ziekenhuis te gaan. De plaaster knelt aan het scheenbeen, dus vragen we aan de dokter van dienst om er een brokje af te zagen. Geen probleem, de dokter haalt uit zijn binnenzak een verroest zaagje, leeft zich uit op het been en snijdt er een soort kerstster uit. Een opluchting, na twee weken gipsmiserie.

Ferry

Daarna nog een ferry genomen van Allepey naar  Kollam, die overigens niet moest onderdoen voor de huisboot. Leuke Indiërs leren kennen. Hindu’s die op bedevaart gingen en die verschillende tika’s en bindi’s op het voorhoofd hadden. Samen gegeten. Alle snacks die hun vrouwen hadden geprepareerd deelden ze met ons.

Bootje varen

We boeken een boottochtje -geen raft- op de prachtige backwaters van Kerala, een wirwar van kanaaltjes, waar mensen in, op en met het water leven. Het is ook de streek waar Nobelprijswinnares Arundhati Roy opgroeide. Wat ze schrijft herkennen we op het water. Meer dan dobberen in een rijstbooot (kettavulam) houdt het niet in. Het is ontzettend rustgevend. Een kok kookt heerlijk, en een kapitein voert ons langs rijstvelden, cocosplantages, tempeltjes, moskeeën en kerkjes. 

Kookles en golden retrievers

In het noorden kregen we al kooklessen, en nu ook in het zuiden. Van mevrouw Leelu, een gezellige dame die ons ongelooflijk veel tips heeft gegeven. De zuid-Indische keuken kan niet vergeleken worden met die van het noorden. Alles wordt bereid met cocos (-olie).

Klein probleem met de hond, een golden retriever. De viervoeter had nog nooit een kruk in zijn leven gezien, valt Sofie aan, maar wordt tijdig getackeld door zijn baasje. 

Kapitein Haddock

Sofies kamer ligt vol Indiërs die vooral motorongevallen hebben gehad. Iedereen heeft zijn of haar verhaal. Het leukste komt uit de mond van een kapitein lange omvaart op rust, wiens been geperforeerd is met bouten. Zwaar gevallen na een klapband met zijn moto. Wanneer ik hem vraag of hij veel pijn heeft gehad antwoordt hij met een vet Indisch-Engels accent: No, madam, that’s the beauty of it. Geweldig.

Na twee weken van sukkelen kunnen we eindelijk genieten van een prachtig stukje India. In Kerala –de meest geëmancipeerde staat in India- is er misschien minder te zien dan in Rajasthan maar het contact met de mensen is er zoveel leuker, intenser en oprechter. En dat is voor ons voldoende. Fort Kochi is een idyllisch koloniaal dorpje met Joodse, Britse, Portugese én Hollandse invloeden. Sofie ligt met haar been omhoog onder een palmboom, ik snuif de sfeer in het dorpje op. Ik eet vis, Sofie slikt pillen.

Plaaster IV

De zware rit naar Kochi, in de Indische staat Kerala, eist haar tol. Sofies voet is gezwollen, haar tenen lijken geen tenen meer te zijn, maar soort vetklompjes. Een hobbitvoetje noemen we het. Toch maar een checkup in het ziekenhuis. De orthopedist -besluit de  plaaster onmiddellijk te verwijderen omdat de voet volledig verkeerd geplaatst is. Welke idoot heeft je dat aangedan, vraagt de 32-jarige arts. Hij is grappig, moddervet en lijkt op Marlon Brando, vlak voor zijn dood. ‘Eighteen till i die’ zingt hij terwijl hij Sofies been behandelt. Hilarisch.

Mumbai bis

In de transitzone in de luchthaven van Mumbai is er op één man na -geweer in de aanslag- betrekkelijk weinig controle. Sofie krijgt een rolstoel en wordt geduwd. Ik huppel erachteraan en passeer zonder problemen alle controles. Onze bagage en de plaaster worden amper gecheckt.

Alle begin is moeilijk

De jaren vijftig krukken ogen koel, maar zijn gebruiksonvriendelijk. Sofie valt twee keer van de trap en neemt het wijze besluit dat iedereen haar maar moet dragen. Ze heeft mij niet alleen gebombardeerd tot verpleegster maar ook tot muilezel. 

Mumbai

Alsof het slot van onze reis verkeerd moet aflopen, ligt een vlucht naar Mumbai al weken van tevoren vast. Amper één dag na de terroristische aanslagen op het finnciële hart van India. Ok, we zijn er maar een paar uur in een transitzone naar zuid-India, maar toch. Het is bizar om in de Hindu Times kaderstukjes te lezen over hoe je je het best gedraagt wanneer terroristen een revolver tegen je slaap drukken. De voet van Sofie lijkt het te houden, we genieten een voorkeursbehandeling in het vliegtuig en krijgen drie stoelen in plaats van de twee, waarvoor we betaald hebben.