Spring eens uit een vliegmachien

Geen idee waarom ik het wilde doen, maar ik had ergens gelezen dat het goedkoop was om te skydiven (parachutesprong) in Lake Taupo. Dus, waarom niet? Naar het vliegveld gereden. Pak aan. Muts aan. En Sofie razend kwaad. 'Ik haat u', bleef ze maar herhalen. Waarom doe ik zo’n domme dingen? Eens in het vliegtuigje -niet meer dan een sardineblik met motor- trok mijn gezicht helemaal bleek. Waarop Sofie zei: 'Gij hebt dit gewild, t is uw schuld.' Kortom, gespannen sfeertje. Mijn begeleider, een Braziliaan, was tijdens de half uur durende vlucht voortdurend onnozele grappen aan het maken. Kon er niet mee lachen, was elk gevoel voor humor kwijt. Het werd alleen maar erger toen het rolluik van het vliegtuigje omhoog schoof en de vrolijke Frans saltogewijs uit het toestel sprong. Even het noorden kwijt, maar wat je enkele seconden daarna voelt, is onbeschrijfelijk. Je hebt het gevoel gedurende een volle minuut -5 kilometer van de begane grond- te kunnen vliegen. Als toetje majestueuze zichten op het meer en het Tongariro NP. En eens je zelf de parachute mag besturen voel je je oppermachtig. Ook Sofie. ‘Ik denk dat ik een nieuwe hobby heb’, zei ze na afloop. ‘Alleen weet ik niet hoe ik dat moet betalen.'

Sofie zet haar 'potske' op en is allesbehalve gelukkig

De dwangbuis waarin we letterlijk op elkaar gestapeld werden

Een zachte landing

Achteraf vond ik mijn begeleider wel leuk