Sla eens een Indiër bis

Pech, geen vluchten meer van Varanasi naar de hoofdstad van Nepal, Kathmandu. Dan maar overland, met een lokale bus. De ‘luxueuze’ versie –lees bus met ramen- vertrekt om 8 uur ’s avonds, maar omwille van technische redenen start ze niet en moeten we overstappen op een roestige rammelkar. Zonder ramen, met houten bankjes. O hel. ’s Nachts hebben we de opdringerige Indiërs letterlijk van ons moeten afduwen/-slaan. Om beurt. Als ik het beu was, sloeg Sofie, was Sofie het beu, sloeg ik. Na 9 lastige uren nog even boel met een Indische douanier die dacht geld te moeten vragen voor een onnozele paspoortcontrole om even later te belanden in het aards pardijs. Veel groen, lieve mensen en geen oplichters. Ergens zagen we grafitti op een brokkelige muur: I (‘ll) N(ever) D(o) I(t) A(gain), N(ever) E(ending) Peace A(nd) L(ove). Niet helemaal mee eens, maar toch konden we het begrijpen.

Ons gammel buske