Het witte continent

Van Puerto Madryn doorkruisten we zuidelijk Patagonië en Tierra del Fuego (zowel Chileens als Argentijns grondgebied) om in Ushuaia (meest zuidelijke stad ter wereld) te belanden met slechts 1 doel: een lastminute-ticket te bemachtigen op een expeditieboot naar Antarctica. Wel, het is ons gelukt, we betaalden de helft van de (dure) prijs, overleefden de Drakepassage, tussen Kaap Hoorn en het Antarctisch schiereiland en beleefden de reis van ons leven.
Het witte continent is niet in woorden te vatten. Ga het ook niet proberen. Maar wat hierna? Kan het nog straffer? Nog mooier? Nog indrukwekkender? Emotioneel afscheid van mensen die we -ook al waren we maar elf dagen samen- heel graag zijn gaan zien. De straffe verhalen zijn voor later, maar alvast 1 foto.

Onze Deense boot, de M/S Polaris.

P.S. We zijn officieel lid van het 'prestigieuze' Antarctic Lunatic Swimteam. Zijn gaan zwemmen in water van nul graden Celsius ;-)
P.P.S We zijn zo goed als blut.

Zeeleeuwen

Vier dagen uitblazen aan de kust in Puerto Madryn, Oost-Patagonïe. Niet de mooiste badplaats, maar er is wel voldoende te beleven. Veel toeristen zie je hier niet omdat het 'walvisseizoen' pas loopt van juni tot en met november. De 'Franca Austral'-walvissen nestelen zich dan in de verschillende baaien om er te paren, maar wij vonden het toch de moeite om even te stoppen. Al was het maar om hier zeevruchtjes te komen eten. (zò lekker) In het natuurreservaat Peninsula Valdés (Unesco werelderfgoed) kan je er honderden zeeleeuwen- en olifanten gaan bewonderen en in het Punta Tombo-reservaat loop je de aandoenlijk grappige/onhandige Magellan-pinguïns tegen het lijf (grootste kolonie ter wereld).

Guanaco (kleine broer van de kameel) kruist pad van twee pinguïns.

Hoogtepunt was ons duikavontuur met de (wilde) zeeleeuwen. Aan land grommen ze luid, spelen en vechten ze met elkaar, maar eens in het water lijken het speelse hondjes die plagerig in je armen en benen komen bijten. Onvergetelijk. Ze draaien pirouettes en wanneer je ze achterna probeert te zwemmen verrassen ze door vliegensvlug te verdwijnen om even later hun hoofdje in je nek te leggen. We hadden weinig zin om uit het water te komen, maar het moest, onze handen en lippen zagen purperblauw van de kou.

Zouden er lievere beestjes bestaan dan deze zeeleeuwen?

Toch even paniek. Op de terugweg naar een schipswrak gedoken en Sofietje kwijtgespeeld in het water. Bleek ze ergens aan een compleet geoxydeerde mast te bungelen met haar gasfles. Haar commentaar? 'Ik voel me echt thuis in het water.' Om de muren op te lopen ;-)

Trauma

Het Lake District is zo mooi dat we er maar moeilijk weg geraken. Eigenlijk kan je hier al een jaar op zich verblijven, zonder je ook maar een dag te vervelen. We besluiten nog een uitstap te maken naar het afgelegen nationale park Los Alerces, 200 kilometer ten zuiden van Bariloche, met opnieuw meren en gletsjers. Al doen we het langzaamaan. Sofie heeft een klein trauma opgelopen na de trekking in Bariloche en klampt bij de kleinste wandeling elke levende ziel aan om te polsen naar het stijgingspercentage en het aantal reeds afgelegde kilometers.

Onze campingplek, aan Lago Verde ;-) Geen mensen te bespeuren, alleen wij.

Dief

In Bariloche voor het eerst 'slachoffer' geworden van een diefstal. Een dronkaard griste de fles Malbec, die we in de supermarkt gekocht hadden, uit onze handen. De man trachtte hard weg te lopen, maar struikelde en strooide de lekkere rode wijn uit over het toeristische dorpsplein.

Stokoude dames in Noord-Patagonië

San Carlos de Bariloche is de uitvalsbasis voor trektochten in Noord-Patagonië en ligt pal in het merengebied, dat zowel Chili als Argeninië beslaat. De stad, aan het prachtige appelblauwzeegroene Nahuel Huapi-meer, wordt omringd door bergen, met hier en daar, op de toppen, nog stipjes sneeuw. Ons tentje neergepoot in de tuin van een 85-jarige dame. Heel verzorgd, met achterin een chalet waar we ons konden wassen. Van haar veel advies gekregen over trektochten. Advies dat we voor waar namen. In haar jonge jaren was ze een ervaren klimster, beweerde ze. Dag erna met haar stafkaarten de Cerro Catedral ingetrokken. Zwaar beladen, met veel (en lekker) eten, kookset en gasbidon. Drie dagen. Een schone tocht en makkelijk, zei ze. Mooi was het in ieder geval. Vielen van de ene verbazing in de andere. Maar we hebben afgezien. Al na dag 1 zag Sofie het niet meer zitten en bleef ze maar in zichzelf herhalen dat ze helemaal 'gedecourageerd' was, omdat we te traag klommen. Een pasta putanesca 's avonds met zicht op Lago Frey heeft wonderen gedaan.

Deze pieken van de Cerro Catedral hebben we trachten te temmen ;-)

Dag 2 waren we de miserie vergeten en begonnen we vol moed aan de eerste klim (hoogteverschil 750 meter, steil), die we allebei goed verteerden. Nadien zijn we op onze lauweren gaan rusten en vonden we elk bloempje voldoende om uitgebreid te pauseren. Wisten wij veel dat we nog eens een berg van bijna 1900 meter over moesten (telkens 750 meter stijgen en 750 meter dalen) vooraleer het eindpunt, Lago Jakob te bereiken. Alsof het nog niet erg genoeg was begon het te stormen, en konden we onmogelijk onze tent in the middle of nowhere neerpoten. Ze zou zijn weggewaaid. Gevloekt hebben we op de stokoude klimster uit Bariloche. We scholden haar, daarboven, uit voor dement. Hoewel ze het niet eens was. Geen van beiden had nog jus in de benen om veilig af te dalen. Geregeld vielen we gewoon om van de vermoeidheid. Gelukkig hebben we de schade tot enkele schaafwonden kunnen beperken. In de gietende regen toegekomen. De ontvangst in de refugio, aan Lago Jakob, was warm. Vooraleer de tent op te slaan, mochten we aanschuiven aan tafel en kregen we liters thee om op krachten te komen. Geen culinaire hoogstandjes, maar 't heeft ons fantastisch gesmaakt.