Capsule

Meestal sliepen we in hostels. Proper, gezellig, rustig. Af en toe kozen we voor een Japanse bed & breakfast, een ryokan. Veruit het charmantst, maar ook het duurst. Je logeert bij mensen thuis en wordt ontvangen als koninginnen. Met groene thee en misopastakoekjes. Rijstpapieren schuifdeuren scheiden de verschillende kamers en eens gegeten, wordt de futon voor je uitgerold.

Ze vragen je eerst te baden, vooraleer je in een losse yukata (meer casual dan een kimono) aan tafel schuift. Het eten dat je ’s avonds en ’s ochtends krijgt is meestal vegetarisch en spreekt tot de verbeelding. Je weet amper wat je naar binnen speelt maar het smaakt.

Nog leuker is bij de moniken gaan slapen in één van de vele tempels van Koyasan, twee ceremonies meemaken en bediend worden door een bende kale én grappige mannen.

Maar het meeste plezier hadden we in een capsulehotel. Een capsule lijkt op een high-tech doodskist (met televisie, klokradio, boekenrek) waar je net in past. Het is een goedkope oplossing voor zakenmannen die de laatste trein naar huis hebben gemist. In Tokio worden in slechts twee capsulehotels vrouwen toegelaten. In Asakusa, een capsulehotel met zicht op de gouden vlam van de Franse ontwerper Philippe Starck in opdracht van Asahi Breweries, zijn er zelfs aparte liften voor mannen en vrouwen. 

Kom je binnen, krijg je een pyjama, slippers, zeep, scheermesjes en een kam. In het gebouw is er meestal een sauna en jacuzzi. Pure luxe voor 25 euro. 

Prachtige ryokans

Mooi ingericht

Groot contrast: vierkanten capsule, met bovenaan een tv'tje