Hedgefund kids

Ons mama vroeg me onlangs, ‘Wat doen jullie daar een hele dag ?` Tja. Een wereldreis is inderdaad geen gewone reis. Na drie weken -de gemiddelde duur van een ‘gewone’ vakantie- groeit het besef dat je niet meer naar huis gaat. Thuis waar alles vertrouwd is ;-) In het begin dachten we vooral die huiselijkheid te zullen missen. Niet waar. Overal waar we komen proberen we een soort thuis te creëren. In de tent lukt dat –raar maar waar- vrij goed, in hostalletjes proberen we de rugzakken uit te laden en alles op te bergen in kasten. Al onze boeken zetten we naast elkaar als in een geïmproviseerd rek. De televisie zetten we op, zonder er echt naar te kijken. In de badkamer hangen we een waslijn waar we de met de hand gewassen kleren ophangen. Het is echt back to basics. Al wat we hebben, zit in twee rugzakken.

Het is bizar, maar een wereldreis voelt niet aan als een echte vakantie. Hoewel even plezant ;-) Het reizen wordt bijna een dagtaak. Tickets regelen, vooruit plannen (zijn we niet goed in), onderhandelen, afdingen en vooral actief blijven. Intussen al ‘soortgenoten’ ontmoet en gemerkt dat velen ergens blijven plakken zonder nog veel uit te spoken. Want een jaar is toch oneindig lang. Niet dus. De tijd glijdt als zand door onze handen. Nu al beseffen we dat een jaar niet eens zoveel is ;-)

Vaak hoor je mensen zeggen, reizen wordt op de duur ook een sleur. Niet akkoord. Er is zoveel te doen, zoveel te beleven dat we ons niet kunnen dit ooit beu te worden. Nu nog niet. Bovendien leer je elke dag nieuwe mensen kennen die telkens andere verhalen opdissen. Uiteraard ontmoeten we studenten die net hun diploma behaald hebben en het er nog eens goed van willen pakken. 'Waar halen zij het geld vandaan, zonder ook nog maar éen jaar gewerkt te hebben?', denken wij dan. Het is en blijft een dure grap, zo'n wereldreis. Een Nieuw-Zeelands koppel, dat we tegenkwamen, noemde deze jongeren 'hedgefund kids' ;-) Achttienjarigen die twee keer zoveel kredietkaarten hebben dan ondergetekenden, het zich kunnen permitteren drie keer per dag op restaurant te gaan en het geld van mama en papa er zonder nadenken doordraaien.

Opvallend: het merendeel wereldreizigers zijn dertigers. Leuk voor ons ;-) En de vijftigers en zestigers? Die hebben vooral medelijden met ons. Medelijden dat we elke dag met weinig centen moeten toekomen om een jaar lang, zonder inkomsten, te kunnen toekomen. Overlaatst lag er een briefje op onze kamer van een Waals koppel dat ons per se wilde trakteren op restaurant (inclusief taxirit, heen en terug) Jammer dat we die avond niet konden ;-)