Olieberg

Een oliepijplijn, die de jungle in twee splijt, ontsiert de natuurpracht. Hallucinant. De olierijkdom wordt schaamteloos geëxploiteerd, ten koste van de beestjes, en de verschillende stammen die nog steeds in de jungle leven.

Ironisch dat in Lago Agrio, startpunt van de jungletochten, mensen moeten wachten op olie omdat Colombianen alles massaal opkopen om cocaïne te produceren. In eigen land betalen de Colombianen drie keer zoveel voor een liter benzine.

Oliepijplijn loopt door Ecuadoriaanse jungle

Lokale flik voor bordje 'geen benzine meer'

Sla eens een aap

We boeken zo snel mogelijk een trip naar de jungle. Schone lodge, op palen in het moeras, kaaimannen en sidderalen nestelen zich onder onze hut. Kakkerlakken maken het leven van Sofietje zuur. ’ s Avonds verzwijg ik hoeveel akelige insecten er zich verstoppen onder haar bed. Wanneer ze vraagt of de kamer kakkerlakvrij is, antwoord ik met uitgestreken gezicht positief -al was het maar voor mijn eigen nachtrust- terwijl er op dat moment zeven rond haar muskietennet kronkelen.

Sofie maakt zich ook allesbehalve populair in het jungledorp omdat ze het schattige huisaapje, Poncho, slaat. Als het nog maar in haar buurt komt roept ze ‘vuil beest, ksssssss’. Denk niet dat de jungle iets voor haar is.

Soit, de natuur in het Cuyabeno Reserve, gelegen aan de Cuyabenorivier, aan de grens met Colombia, is indrukwekkend. We doen nachtwandelingen, spotten tarantula’s, miereneters, condors, boa’s, blauwgele ara’s (papegaaien), aapjes én roze zoetwaterdolfijnen.

Lodge in Cuyabenoreservaat

Poncho, de mascotte van het jungledorp

Miereneter

Kever

Pickpocket Ecuador

Over onveiligheid gesproken. Na vier weken Peru, gevlogen naar Quito, hoofdstad van Ecuador. Voor het eerst in Zuid-Amerika bekroop ons een onaangenaam gevoel van onveiligheid. Mensen worden overdag voor onze ogen overvallen. Voor het eerst kijken we achterom wanneer we over straat lopen.

Quito onveilig, maar zeker de moeite met prachtige koloniale kloosters

Prison Break Peru

Over aardbevingen gesproken. Ook de gevangenis van Pisco werd vorig jaar getroffen. De muren spleten open, waarna de helft van de gevangenen kon vluchten. Sommige criminelen lopen nog altijd vrij rond. En dat heeft gevolgen. Bussen worden gegijzeld, reizigers worden beroofd van al hun bezittingen. Populaire toeristische trajecten als Cusco-Lima moeten het ontgelden. Ter info: op website van De Standaard bericht gelezen over twee verkrachte toeristes in hotelkamer, Peru. Mama, nogmaals, wij waren het niet ;-)

Receptje

Een Piscootje is zo gepiept. Men neme drie limoenen, perse ze uit, voege er twee lepeltjes suiker aan toe, een stevige scheut pisco (likeur die uit druiven wordt gedistilleerd), een handvol gecrusht ijs en het wit van één ei. .Men schudde alles in de blender en servere het goedje in een whiskyglas, afgetopt met gezeefde bloemsuiker en een half limoentje. Lekker.

Pisco sour

Over pisco sour gesproken. Chilenen eisen de populaire cocktail op als hun nationale drank terwijl het goedje op en top Peruviaans is. Gebrouwen in Pisco, een dorpje langs de zuidkust van Peru, vorig jaar zwaar geteisterd door een aardbeving.

Pisco sour

Elektropatatjes

Plaatselijk festivalletje meegepikt in Lima. Vrij surrealistisch. Eerst zien we de inwoners door de straten paraderen met tweeduizend (!) soorten aardappelen, horen we plaatselijke groepjes ‘El condor pasa’-gewijs over ‘sparrows’ en ‘snails’ zingen (o horror) en krijgen we ten slotte een geweldige afsluiter -de Duiste elektrogroep Mouse on Mars- voorgeschoteld. Absurder kan bijna niet. Ons goed geamuseerd op een terras waar zestigers en zeventigers de pisco sours achterover kapten als ware het cola en compleet uit de bol gingen op de muziek van de hippe dj’s.

Cocina novoandina

Toeristen laten Lima, de hoofdstad van Peru, links liggen. Wij vonden het een bruisende, trendy en -ondanks een klein historisch hart- mooie stad. We hebben er de lekkerste keuken ontdekt van Zuid-Amerika, ‘la cocina novoandina’. Uithangbord is sterrenkok Gaston Acurio (www.astridygaston.com) en zal -naar onze mening- razend populair worden in Europa. Check de website van visrestaurant Segundo Muelle (www.segundomuelle.com) met enkele heerlijke cebichereceptjes (rauwe vis gemarineerd in limoensap).

Tijd?

Sandborden in Ica

Omdat onze tijd in Zuid-Amerika begon te dringen, konden we enkel het zuiden van Peru bezoeken. Het slechte gevoel van de eerste dagen verdween. Uiteindelijk hebben we nog drie weken genoten van de Colca canyon en haar condors, koloniaal Arequipa, de zuidkust met Ica, Paracas en ten slotte Lima.

Vulkaan El Misti, bij Arequipa

Een alpaca aan een zwembadje in de Colcacanyon

Colcarivier

Peru, liefde op het tweede gezicht

Na twee dagen wandelen op het heuvelachtige Boliviaanse Isla del Sol, een eilandje in het Titicacameer, hobbelen we in een aftandse camionette richting Peru. Een ontgoocheling. De mensen liggen ons niet, het land vinden we minder mooi. Dat gevoel verandert in Cusco, Incahoofstad in de vijftiende eeuw, platgewalst door de Spanjaarden in de zestiende eeuw. Imposante kerken werden er gebouwd op de perfect gestapelde Incamuren.

Het idyllische lago Titicaca

Cusco is het toeristische hart van Peru, want de uitvalsbasis voor ‘wereldwonder’ Machu Picchu (op 2438 meter in het Andes-gebergte). De Incatrail is cultureel en fysisch één van de meest interessante trekkings die naar het Incaheiligdom leidt. Maar, niks voor ons. Niet alleen moet je de toer zes maanden op voorhand boeken, je moet er ook veel geld (bijna 400 euro) voor over hebben om vier dagen te stappen. Reden is dat in het pakket een treinrit zit naar vertrekpunt Cusco. Britten (50%) én Peruvianen (50%) bezitten het monopolie om het traject uit te baten en verhogen schaamteloos de prijzen.

Spaanse kerken in Cusco

Hebben gekozen voor een andere trek naar het beroemde tempelcomplex. Eén dag op de fiets (86 kilometer dalen !), drie dagen wandelen door de jungle. Samen met twee Hollanders, en twee gidsen. Fijne groep. Even leek het fout af te lopen toen Sofie één van de Nederlanders (skileraar en mouintainbikegids in de Alpen) trachtte uit te dagen, hard op de trappers ging staan (denk dat ze tegen tachtig per uur naar beneden vloog) en ‘ik ben van ‘t land van Tommeke Boonen hé’ begon te roepen. Allez, ‘t hek was van de dam, Hollander er achter aan, Sofie nog harder. Alles leek goed te gaan tot Sofies remmen het begaven. Dankzij een aantal modderpoelen, die haar val braken, bleef de schade beperkt.

Mistig Machu Picchu

Zonder kleerscheuren op Machu Picchu geraakt. Een magische plek. Opvallend weinig toeristen om 5.00 uur ‘s ochtends. Sowieso wordt het aantal bezoekers beperkt tot 2.500 per dag omdat de berg, waarop het heiligdom ligt, maandelijks 2,5 mm verzakt.

Wetenschappers kunnen nog steeds geen sluitende uitleg geven hoe de vork op Machu Picchu in de steel zat. Was het een heiligdom, een landbouwcentrum? Ook de gidsen die er ons rondleiden hangen verschillende verhalen op. Maar wat er ook van zij, het is een mysterieuze, mistige plek, waar wij helemaal van onder de indruk waren.